Blog: Mijn leven na de autobiografie, eind juli/augustus 2022

26/07/2022

Mijn autobiografie beslaat de eerste 52 jaar en 5 maanden van mijn leven. Dat gaat uiteraard gewoon verder. In een maandelijkse blog zal ik jullie op de hoogte houden van hoe het verhaal verder gaat wat de belangrijkste personen en onderwerpen in het boek betreft die er na publicatie nog toe doen. Mocht je het boek nog niet in huis hebben: onderaan dit blog vind je alle informatie over hoe je eraan kunt komen. Het is natuurlijk wel zo handig wanneer je de opmaat kent van wat ik in mijn maandelijkse blogs ga beschrijven.

Overlijden moeder

Een rouwproces kent een aantal fasen. Volgens de ene psychologische theorie zijn het er vier, volgens een andere vijf. Ook de benamingen van de fasen verschilt per theorie. Waarom kan men ook nooit eens met een eensluidende theorie komen? Afijn, zelf hanteer ik de volgende vier fasen: ontkenning, boosheid, verdriet, acceptatie. Deze volgorde is de volgorde waarin het rouwproces normaal plaatsvindt. Volgens de theorie. Maar Johan is niet in een theorie te vatten.

Van ontkenning is bij mij nooit sprake geweest. Dat ging ook moeilijk, want ik zat er van begin tot eind middenin. Van het moment dat ik haar op de grond in haar slaapkamer vond en we na veel gedoe met de huisarts alsnog met spoed in de ambulance naar het ziekenhuis sjeesden. Vanaf het middenstuk dat de arts mij vertelde dat een operatie niet mogelijk was en men haar naar haar einde wilde begeleiden. Tot het einde dat nog meer dan twee weken in beslag nam. Hoezo ontkenning?

De overige fasen verlopen eigenlijk door elkaar heen. Het ene moment vraag ik me af waarom het zover heeft moeten komen dat ze daar op zijn minst twee dagen alleen in de slaapkamer lag en er niet vanuit de begeleiding, de huisarts meer druk is gezet om meer toezicht in haar huis te krijgen. Ik weet het. Ze stemde daar zelf niet mee in en dan houdt het op. Had men door moeten zetten? Had ik meer moeten pushen (alsof ze naar mij luisterde)? Heeft ze er zelf ook niet deels de hand in gehad dat het zo is afgelopen? Niet wat de dementie betreft, maar de vereenzaming die ze de laatste jaren kende. Dat is de boosheid. Verdriet constateer ik eigenlijk niet bij mezelf. Dat komt vooral omdat fasen 2 en 4 zo duidelijk zijn, dat je je kunt afvragen waar je verdriet om moet hebben. Natuurlijk vind ik het erg dat ze er niet meer is, maar wees eerlijk: het kon zo nooit lang meer goed gaan. Er moest wel een keer een ongeluk gebeuren. Dat het er een met dodelijke afloop was, voorzag ik dan ook niet direct. Eigenlijk was de acceptatiefase daarom al snel bereikt. Fasen 2 en 4 wisselen elkaar nu zo'n beetje af.

Roemeense date

Ik stuurde Roemeense date op haar verjaardag de jaarlijkse verjaardagskaart. Ze bekeek hem dezelfde dag rond het middaguur al. Geen verdere reactie. Doet ze nooit. De mail die ik in gedachten had, heb ik wel geschreven, maar niet verstuurd en uiteindelijk gedeletet. 'Hallo, gefeliciteerd met je verjaardag. Ik heb het nodige meegemaakt de afgelopen maanden. Mijn moeder is overleden.' Leek me uiteindelijk geen goed plan om haar daar op nota bene haar verjaardag mee te confronteren. Het plan is nu haar uiterlijk begin september een mailtje te sturen. Vanuit Athene, want Johan gaat weer op reis (conditio sine qua non wat corona en Poetin betreft). En misschien mail ik haar al eerder, mocht er aanleiding toe zijn.

Werk/inkomen

Ik ben deze maand zowaar twee keer op sollicitatiegesprek geweest. De eerste keer bij het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Huh??? Ja, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar die van Johan net zo. Er was een vacature voor een (eind)redacteur. Print en web. Al tijdens het gesprek bemerkte ik dat dit het niet ging worden. Te weinig concrete kennis over het rooms-katholicisme (dat had ik in mijn motivatiebrief nota bene al opgebiecht) en mijn beperkte kennis van het Frans hielp ook niet in mijn voordeel. De afwijzing kwam de dag daarna al. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje of ik op een 'oriënterend gesprek' wilde komen voor een andere vacature waarop ik had gesolliciteerd. In Antwerpen. Dat gesprek verliep veel beter. Wat natuurlijk nog geen garantie biedt voor het verdere verloop. Daarop is het wachten tot tweede helft augustus. Om allerlei organisatorische redenen hoor ik dan pas of ik op vervolggesprek mag komen. Wie het ook wordt, de personele invulling van de functie start sowieso niet voor oktober.

Er zijn dus ontwikkelingen, maar of het allemaal ergens toe gaat leiden, blijft afwachten. Voorlopig verandert er niets aan de onzekere situatie rondom werk/inkomen/huisvesting. Dat is frustrerend. Het goede nieuws hieromtrent is dat ik er verbazingwekkend ijzig kalm onder blijf.

BDSM

Sollicitatieperikelen. De hitte. De nationale feestdag. Onvoldoende hoog stressniveau om te zeggen 'en nu ga ik een sessie boeken'. Dat waren zo de redenen om deze maand over te slaan. Je moet er wel tijd en energie vrij voor willen en kunnen maken. In augustus zal er wel weer iets gaan gebeuren. En om de nadruk wat meer op het lichamelijke te leggen, heb ik al een idee van een richting waarin die volgende sessie zou moeten gaan. Johan helemaal ingepakt in folie of latex. Gefixeerd met touw of andere bondage attributen. Machteloos om zelfs nog maar een vin te verroeren. De Meesteres die dan zo vrij spel heeft zijn lichaam te bewerken. Bij normale seks zijn aanrakingen voor mij altijd het belangrijkste. Aanrakingen door de dame bij mij. Aanrakingen door mij bij de dame (ik wil haar voelen. Weten dat ik met een vrouw iets aan het doen ben). De Meesteres seksueel aanraken, is not done. Dan zij maar met mij aan de slag. Dat is in elk geval al de helft.

Ben je nieuwsgierig naar wat allemaal vooraf is gegaan aan deze blogserie? Bestel mijn autobiografie rechtstreeks bij Yanga (papieren versie), bij Bol.com of vraag ernaar in je favoriete boekhandel of bibliotheek. 'Survivor' tegen wil en dank, ISBN: 9789403650791. Of lees hem digitaal.