Column: God doet niets

15/09/2021
 
Afbeelding invoegen
Afbeelding via Wikipedia
 
Ik liep vanochtend vroeg met een zware boodschappentas van de Meir terug naar huis. Op de hoek Meir - Eikenstraat hoor ik achter mij een damesstem. 'Mijnheer, mag ik iets vragen?' Ik had haast. Het is een jonge meid van begin 20, ze dringt aan. 'Ik ben christen en ik zie dat u zo loopt. Wilt u dat ik voor u bid?' Dat is wel het laatste wat ik dezer dagen nodig heb. 'Ik geloof niet, doe geen moeite.' 'Ja, maar gelooft u dan niet dat God geneest?' Zucht. 'Als God geneest, had hij dat allang gedaan.'
 
Ik twijfel niet aan haar oprechte bedoelingen, maar wat moet ik ermee? Is God een neurochirurg die hersenbeschadigingen kan herstellen? Dat zou knap zijn. Men zegt ook dat God alles ziet en doorheeft. Ook heel knap. Maar waarom grijpt hij dan nooit in? Ellende genoeg in zijn schepping en er zijn miljoenen christenen die al meer dan 2.000 jaar op de terugkeer van zijn zoon wachten. Die zoon kijkt wel uit om zich nogmaals in het aardse wespennest te begeven.
 
Het is niet dat ik mij niet heb verdiept in het geloof. Ik heb kennis van alle grote religies. Het gaat er bij mij gewoon niet in. Geen enkele. Punt. Ik heb een aantal jaren contact gehad met een baptiste. We ontmoetten elkaar toevallig op een terrasje in Rotterdam. We zijn een keer samen uit geweest. Ik ging een keer op bezoek bij haar thuis. Romance? Nee, want ze had al een vriend. Ze vond mij een leuke en interessante jongen die wat aandacht kon gebruiken. Aandacht die ze mij vanuit haar geloof in Jezus schonk.
 
Bon, zolang het niet te dik erop werd, kon ik ermee leven. Het is dankzij haar dat ik de Bijbel voor het eerst begon te lezen. Kwam er niet doorheen in die jaren. We bezochten op een zondag een kerkdienst. De voorganger sprak over het IsraĆ«lisch-Palestijnse conflict en legde alle schuld bij de Palestijnen. Daar was ik het niet mee eens. Tijdens het diner hadden we er een discussie over. Ik zei dat IsraĆ«l net zo goed fouten beging. 'Politiek interesseert mij niet. Alleen mijn liefde voor Jezus.' Wat moet je met zo'n uitspraak tijdens zo'n discussie? 
 
Het is overigens helaas niet goed afgelopen met haar. Op jonge leeftijd, 39, stierf ze aan baarmoederhalskanker. Noch operaties, noch gebeden hielpen. Op het einde was ze ervan overtuigd dat ze naar God ging. Hoe reageerde ik daarop? Pragmatisch. Ja, eenmaal dat ze gestorven was, was ze bij God. Dat kon niet anders. Heel haar leven had ze nu eenmaal steevast in zijn bestaan geloofd.
 
Het is onmogelijk, maar ik vraag me nog altijd af wat ze zou hebben gedacht toen ze zich op het moment na sterven realiseerde dat er geen God en geen hemel is (daar ga ik van uit) ...
 
Ik respecteer ieder zijn/haar geloof. Dat deed ik bij baptiste, dat doe ik bij anderen. Maar laat mij ook vrij in mijn uiteindelijk niet geloven en dring jouw geloof niet aan mij op. Zo simpel is het.
 
Mijn autobiografie wacht al jaren op publicatie. Het bovenstaande verhaal over mij en de baptiste komt er veel meer uitgebreid in terug. Naast diverse andere verhaallijnen. Seks, geen drugs, een beetje rock 'n roll en vooral veel psychologische beschouwingen. Over mezelf en de mensen die ertoe doen/deden in mijn leven. Heb ik je aandacht? Laat me het weten. Bij voldoende interesse vooraf zal ik hem nog dit jaar publiceren.