Reportage: de lol van het reizen is er helemaal af

Persoonlijk ben ik altijd graag onderweg met trein of bus. Het geeft me een gevoel van vrijheid. En al naar gelang mijn gemoedstoestand zet ik tijdens de reis mijn verstand op nul of neem ik een belangrijke beslissing. Voor mijn korte verblijf in Rotterdam van 7 t/m 9 juni in het kader van familiebezoek ervoer ik niets van dit alles tijdens de reis. Reizen in coronatijden is verre van ontspannend of inspirerend. Ben je eenmaal op je bestemming en in het hotel is het daar ook al niet meer normaal.

In de stationshal van Antwerpen Centraal vind je geen aanwijzingen
inzake gewenst gedrag in coronatijden. Van en naar de perrons wel

Mondkapjes

Ik stap zondagmiddag 12:25 uur op de trein van Antwerpen naar Breda die al gereed staat. Normaal rijdt de Beneluxtrein van Brussel-Zuid naar Amsterdam en vice versa. Maar ja, coronatijden en ook nog werkzaamheden aan het spoor. Dit weekend is het traject ingekort tot Antwerpen - Rotterdam met een overstap in Breda. Ik neem plaats aan het raam zoals duidelijk aangegeven (trouwens niet in de trein van dinsdag). Het is niet druk in de trein. In mijn coupé gaat aan de andere kant van het gangpad een kerel zitten. Hij heeft zijn mondkapje nog op. Ik uiteraard ook.

Ik begrijp de achterliggende gedachte van het verplicht dragen van een mondkapje in het openbaar vervoer. Maar ik heb er al vanaf de afkondiging mijn bedenkingen bij gehad. Terechte bedenkingen, blijkt al snel. De genoemde kerel zet na een minuut of 10 zijn mondkapje af, want hij moet zo nodig telefoneren en opent op zijn gemak een blikje bier. Eten en drinken in de trein is verboden in deze coronatijden. Wie corrigeert hem? Ik niet, dat is met mijn fysieke toestand (fysieke beperking) niet slim. De conducteur is wel aanwezig in de trein, maar laat zich niet zien. Ik laat de kerel begaan.

Duidelijke aanwijzingen op station Breda

Trein Breda - Rotterdam, 10 minuten voor vertrek. Ik neem plaats in een coupé op de aangegeven plek. Schuin tegenover mij, andere kant van het gangpad, zit een Oost-Europese moeder een geanimeerd telefoongesprek te voeren. Mondkapje hangt om de nek. Tweede treinreiziger in een half uur tijd die het niet zo nauw neemt met de regels. Johan doet mee en drinkt voor vertrek zijn pakje sap leeg. Geen conducteur te zien. Bij vertrek zit ik er weer netjes bij, met mondkapje voor. In Dordrecht stappen twee tieners in (m/v). Joch heeft geen mondkap voor en zo te zien ook geen een bij zich. Ze stappen net als ik in Rotterdam uit. Ik hoor hem achter mij zeggen 'We hebben het gered'. Ja, en zo moeilijk is het niet. Twee treinen, geen conducteur te zien. Er wordt dus kennelijk ook niet gecontroleerd op vervoersbewijzen. Voor het volledige verhaal: de conductrice op dinsdagochtend liet zich wel zien, maar controleerde niet op vervoersbewijzen. Waarom betaal je dan als reiziger duur geld voor treinkaartjes? Je zou haast denken dat de NS en de NMBS zichzelf vrijwillig nog dieper de financiële dieperik in willen werken.

Tram 8 Rotterdam. Er is een conductrice aanwezig en hoe! Ze speurt constant heel de tram af om te zien of de weinige passagiers wel een mondkapje dragen en op de juiste manier. Zo niet, vliegt ze op de persoon af om hem te vermanen: 'Mondkapje goed op of je gaat eruit bij de volgende halte.' Maar ook zij controleert niet of je wel goed hebt ingecheckt. Haar collega's die ik op maandag zie, doen dat evenmin. En die collega's gaan ook een stuk soepeler om met de mondkapjesplicht. Sommigen laten het er gewoon bij zitten.

Mondkapjes. Velen dragen ze zoals het hoort. Velen ook niet. Op die manier heeft de verplichting niet zoveel zin. Ik vraag me deze twee dagen af waarom ik me roomser dan de paus gedraag. Zo'n pretje is het niet, het dragen van een mondkapje. Ik voel me af en toe een sukkel. Ook opmerkelijk: noch op station Antwerpen noch op station Breda informeert men bij treinreizigers naar het doel van de reis. Terwijl je tot 15 juni alleen de grens over mag voor een essentiële verplaatsing of familiebezoek. Wie in een auto de grens over wil, stuit op politiecontroles. Zijn er eigenlijk ooit zulke controles geweest bij treinreizigers of ben ik drie maanden in mijn Antwerpse kot blijven zitten, terwijl ik het erop had kunnen wagen de grens over te gaan? De trein reed al die tijd tussen Antwerpen en Rotterdam ...

Stil hotel

Verrassing bij het naar binnen willen gaan in het gebouw van het hotel:
de draaideur is stilgezet. Aanbellen bij de nachtingang als je arriveert.
Eenmaal ingecheckt, kun je je pas voor de kamer scannen bij
dezelfde nachtingang om binnen te komen

Wanneer ik meerdere dagen in Rotterdam verblijf, doe ik dat altijd in hetzelfde hotel: Holiday Inn Express aan het Weena. Superlocatie, vijf minuten lopen vanaf Rotterdam CS, goede prijs-kwaliteitverhouding en aangepaste kamers voor mindervaliden. Die ik met mijn beperking niet per se nodig heb, ik zit niet in een rolstoel, maar de gelijkvloerse douche is bij een meerdaags verblijf ideaal.

Ik tref deze dagen twee bekende receptiemedewerkers en enkele nieuwe. Allen zonder mondkapje. Wel is de afstand tussen de gast en de medewerker nu twee keer zo groot doordat de receptiebalie breder is gemaakt. De personele bezetting is iets minder. Logisch, want er zijn maar heel weinig gasten. 'Hopelijk wordt het vanaf volgende week weer drukker (grenzen van België, Frankrijk en Duitsland gaan dan weer helemaal open, red.). Nu zijn er maar enkele gasten. De meeste gasten zitten liever op de hogere etages. Welke van de twee mindervalidekamers wil jij? Ze zijn allebei beschikbaar en voor de rest zijn er geen gasten hier op de eerste verdieping.' Ik kies kamer 118.

Een buiten werking gestelde draaideur en een verbreedde receptiebalie zijn niet de enige maatregelen die het hotelmanagement heeft genomen om het coronavirus buiten de deur te houden. Ze staan allemaal aangeplakt in de lift en bij de receptie.

Lobby is dicht. Bar is weer open, maar daar gebeurt nog niets. Er laten zich geen gasten zien. Ontbijtbuffet wordt nog niet geserveerd. Gelukkig heeft men daarvoor een oplossing bedacht. Je kunt iedere ochtend een ontbijtpakket afhalen bij de receptie en dat op je kamer nuttigen. Dat mensen met een beperking moeite kunnen hebben met sommige verpakkingen ... Tja, de eerlijkheid gebiedt mij te denken dat er bar weinig personen met een beperking in deze coronatijden op pad kunnen. En ook al heb ik zelf maar één hand om te gebruiken, ik red me wel daarmee. Het gaat soms op een onorthodoxe manier, maar dat zal mij een zorg zijn. Wat niet lukt, lukt dan maar niet. Twee ochtenden verorber ik toch het grootste gedeelte uit het pakket. De zoete inhoud kan ik sowieso beter links laten liggen.

Behalve ontbijten, wil je natuurlijk ook dineren. Dat heeft sowieso nooit gekund in het hotel. Ze kunnen er zelf pizza's bereiden, dat is het. Dat mag nu ook even niet meer vanwege corona. Ik heb geen zin om mij aan allerlei vragen te laten onderwerpen voordat ik eventueel een restaurant binnen mag, dus ik had vooraf besloten twee avonden een beroep te laten doen op bezorging. Dat is ook nog niet eenvoudig zeg. En het heeft nu even niets met beperking te maken, maar met betalen. Veel bezorgdiensten vragen betaling per pinpas of creditcard. Geen punt. Heb ik allemaal. Maar neem jij je bankscanner mee als je op reis gaat? Betaling per pinpas valt dus af. Bij de creditcards vragen ze zowat allemaal om een 3d-code als laatste stap ter verificatie. Een wat? Gelukkig blijkt op zondag dat Wok24 als enige cashbetaling accepteert. Op maandag lukt het mij niet sushi of een pizza te laten leveren vanwege die betalingsproblemen. Dan maar naar de Pizza Hut op het Stadhuisplein om er zelf een te halen. Verplicht buiten wachten op je bestelling. Grote doos mee. Ik vraag daarom om een plastic tasje. De Pizza Hut man doet het tasje om de doos zodat ik hem aan de hendels kan dragen. Dat was nou niet mijn insteek maat. Een beetje nadenken met de persoon met beperking zou toch zo handig zijn. Afijn, ik slaag erin de doos zonder te laten vallen op mijn kamer te krijgen. Je wordt vanzelf handig wanneer je decennialang met een beperking rondloopt.

Reizen in coronatijden ervoer ik als sfeerloos. Er is geen lol meer aan. Veel Belgen en Nederlanders hebben toch al hun zomervakantie in het buitenland geboekt. Ik neem aan dat de hotels daar in juli/augustus voller zullen zitten, net als die in Nederland rond die tijd. De mondkapjes zijn een blijvertje. In Spanje blijven ze zelfs verplicht in het openbaar vervoer en op drukke plekken totdat er een vaccin is. Reizen en vakantie worden dus voorlopig niet meer normaal. Ik sla dit jaar de vakantie over. Reizen naar Rotterdam zal ik nog een paar keer doen in 2020. Verblijven in het hotel waarschijnlijk ook nog een keer dit jaar. De lol die ik normaal aan het reizen en hotelverblijf beleef, is voorlopig echter helemaal weg.

Interessant artikel? Overweeg eens een donatie voor een nog betere nieuwsservice op Johan Schrijft