Blog: Mijn leven na de autobiografie, eind mei/juni 2022

30/05/2022

Mijn autobiografie beslaat de eerste 52 jaar en 5 maanden van mijn leven. Dat gaat uiteraard gewoon verder. In een maandelijkse blog zal ik jullie op de hoogte houden van hoe het verhaal verder gaat wat de belangrijkste personen en onderwerpen in het boek betreft die er na publicatie nog toe doen. Mocht je het boek nog niet in huis hebben: onderaan dit blog vind je alle informatie over hoe je eraan kunt komen. Het is natuurlijk wel zo handig wanneer je de opmaat kent van wat ik in mijn maandelijkse blogs ga beschrijven.

Overlijden moeder

De belangrijkste vrouwelijke hoofdpersonen in mijn autobiografie zijn allemaal dames met wie ik geen contact meer heb of met wie het contact tot een minimum is beperkt. Mede daarom is mijn moeder geen hoofdpersoon, maar speelt ze een bijrol. Ten tijde van het afronden van het verhaal, bleek ze beginnende dementie te hebben. Voor de rest was ze echter nog alom aanwezig. Hoe snel kunnen zaken veranderen. In het vorige blog kon je al lezen dat ze op 19 april met spoed naar het ziekenhuis was gebracht na verscheidene dagen op de grond te hebben gelegen in haar slaapkamer door een val. Alhoewel het er aanvankelijk nog goed uitzag, ging het na anderhalve week snel bergafwaarts. Ze had veel pijn, veroorzaakt door verwondingen door de val. Een noodzakelijke operatie durfden de artsen niet aan vanwege haar algemene slechte fysieke conditie. In samenspraak met mij werd het besluit genomen haar langzaamaan naar haar levenseinde te begeleiden waarbij ze zo min mogelijk pijn zou hoeven te lijden. Het duurde vervolgens nog meer dan twee weken eer dat einde een feit was. Ze overleed vroeg in de ochtend van de 18e mei op 81-jarige leeftijd.

Moet ik over mijn moeder blijven schrijven in dit blog? De herinneringen en enkele tastbare voorwerpen gaan niet weg. De complete financiële afwikkeling van haar overlijden zal tijd kosten. Haar invloed op mijn denken en handelen gedurende haar leven maakt deel uit van het rouwproces. Dus ja, ik zal haar (voorlopig) blijven benoemen. De titel van de subkop is wel aangepast.

Werk/inkomen

Van solliciteren, kwam natuurlijk niets terecht in mei. De VDAB en de vakbond, die de werkloosheidsuitkeringen uitbetaalt, hadden daar ook alle begrip voor. Op de ene nog lopende sollicitatie kreeg ik halverwege de maand een negatieve reactie. Het zal niet verbazen. Naast de bekende redenen, zoals onvoldoende vaardigheden op bepaalde gebieden, haalden ze ook een argument aan dat ik de laatste jaren vaker naar mijn hoofd krijg geslingerd. Uit mijn motivatie zou niet duidelijk genoeg blijken waarom ik er wil werken en wat mijn meerwaarde is.

Het lijkt mij het nieuwste kul argument bedacht door de heren en dames recruiters. Ik solliciteer alleen maar op vacatures die voor mij interessant en haalbaar zijn. Misschien wil ik wel liever brandweerman of astronaut worden. Dat zit er helaas niet in. Dat ik bepaalde vaardigheden mis, daar ben ik mij van bewust. Ik ben niet het schaap met de vijf poten. Uiteraard verdiep ik mij eerst in de organisatie waar ik solliciteer voordat ik aan het schrijven sla. Ik kijk wat ze doen, hoe ze zich presenteren op hun site. Aan de hand daarvan schrijf ik een eerste alinea waarin ik formuleer waarom die job bij hun organisatie/bedrijf mij aanspreekt. Wat kan ik nog meer doen? Moet ik gaan zitten slijmen? De loftrompet afsteken over hun dienstverlening/producten? Vooraf zeggen dat ze alleen maar toffe medewerkers in dienst hebben? Kom op jongens! Als ik solliciteer, heb ik interesse. Of ik werkelijk een klik ga hebben met het bedrijf/de organisatie, en andersom, ondervind je pas tijdens het sollicitatiegesprek en daarna. De sollicitatiebrief/motivatiebrief is bedoeld om je voor te stellen en een beeld te geven van wat voor persoon je bent, wat je kunt en waar je sterke kanten liggen. Niet om een heel kulverhaal op te hangen. Je leert elkaar pas kennen in het echt.

Als het aan mij ligt, stop ik definitief met die hele sollicitatie flauwekul. Ik ben nu bijna 2 1/2 jaar bezig en ik heb er meer dan tabak van. Als een recruiter dit toevallig mocht lezen en mij op andere gedachten wil brengen, of nog beter: voor mij een vacature in gedachten heeft waar ik wel bij pas zonder al die poespas eromheen, hoor ik het graag.

BDSM

De meest recente sessie bij mijn huidige Meesteres dateert van begin maart. De maand april had ik bewust overgeslagen. In de maand mei hoopte ik wel een sessie te hebben, maar daar kwam door alle ontwikkelingen rondom mijn moeder natuurlijk niets van in huis. Na Pinksteren gaat het echter weer gebeuren. Geen sessie van een uur, maar van twee uur. Een uur opsluiting en een uur spel. Waarom? Ik was dit zo gewend in de laatste twee jaar met my Owner. Zij had ook een perfecte kooi voor opsluiting. Meerdere zelfs. Na Haar definitieve afscheid van de Belgische SM-scene ontbrak het bij Haar opvolgsters veelal daaraan. Of ik had er het budget niet voor. Nu kan het financieel, voorlopig eenmalig, en de kooi is eveneens aanwezig. .

Wat opsluiting zo leuk/spannend maakt? Ik zou eerder zeggen dat het naast de spanning van het overgeleverd zijn vooral rustgevend werkt. Op pagina 118 van mijn autobiografie lees je dat ik in 2015/2016 bij lange na niet aan mijn proefstuk toe was bij my Owner wat opsluiting betreft. Vanaf de allereerste sessie in 1999 was opsluiting een vast onderdeel van een sessie bij Haar. Ik heb ook vele uren bij Haar doorgebracht waarin ik uitsluitend was opgesloten. Afgezonderd van de buitenwereld en mijn zintuigen ook buiten werking. Het geeft mij rust in die zin dat je nergens aan hoeft te denken. In het begin doe je dat nog wel en ben je bezig met de dingen die na de opsluiting moeten gebeuren. Werk, boodschappen. Weet ik het. Hoe langer de opsluiting duurt, hoe meer je dat soort gedachten laat varen. Mijn record is 24 uur aan een stuk. Na verloop van tijd weet je dan echt niet meer hoelang je nog hebt te gaan en zijn al die gedachten zinloos.

Nu staat dus slechts een opsluiting van een uur op het programma, gevolgd door een uur 'normaal' spel. 'Is dat niet een beetje snel na het overlijden van je moeder, Johan?' Ja, het volgt er snel op. Ik doe dat bewust. Uiteindelijk gaat mijn leven gewoon door en moet ik de draad zien op te pakken. Twee uur mezelf helemaal overgeven aan mijn Meesteres en mijzelf in een totaal andere rol bevinden, zal daarbij helpen. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.

Deze sessie stond eigenlijk voor begin mei gepland en noemde ik vooraf al memorabel. Niet alleen vanwege de opsluiting, maar ook vanwege andere zaken die ik jullie verder bespaar. Na alles wat ik de afgelopen anderhalve maand heb meegemaakt, is het op voorhand memorabele aan de komende sessie alleen maar toegenomen.

Ben je nieuwsgierig naar wat allemaal vooraf is gegaan aan deze blogserie? Bestel mijn autobiografie rechtstreeks bij Yanga (papieren versie), bij Bol.com of vraag ernaar in je favoriete boekhandel of bibliotheek. 'Survivor' tegen wil en dank, ISBN: 9789403650791. Of lees hem digitaal.